اینروزا تنور نیم شعله انتخابات
بار دیگه راه افتاده که فطیرش خریداری ندارد. آش انتخابات فرمایشی چنان شور شده که
حتا صدای لایه ها و باندهای حکومتی هم درآمده است. بهر حال در این چند سال حکومت
اسلامی قشر بوروکراتی از میان باندای" دلال و رانتخوار" تشکیل شده که پستهای
نمایندگی مجلس و مدیریت دولتی و نهادهای حکومتی
در بین آنها جابجا می شوند و بعد از مدتی رانتخواری و دلالی پست به دیگری واگذار
می شود، شیوه ای که در جمهوری اسلامی نهادینه
شده است. از طرف دیگر جمهوری اسلامی حکومتیست
که در آن فتوا و احکام شرع حقوق و اختیارات طبقات، اقشار و افراد را در جامعه
تعیین می کند. بر اساس شرع طبقه کارگر را چنان از هم پاشانده و بی حقوق کرده که قادر نیست ابتدائی ترین حقوق
خود را بصورت تشکیلاتی بدست آورد. روابط کار و کارفرما را به روابط برده داری نوین
تبدیل کرده و به کارفرمایان این قدرت را داده تا حتا حقوق عقب افتاده اشان را پرداخت نکنند و از بیمه کردن کارگران
خودداری و در صورت اعتراض، نیروهای نظامی و امنیتی در کمک به کارفرمایان و سرکوب
کارگران سر از پا نمی شناسند. تبعیض جنسیتی قرون وسطائی در مورد زنان رسمی و از
ابتداعی ترین حقوق اجتماعی محروم ساخته است. انتخاب آزادی پوشش و شغل را از زنان گرفته و در دعاوی قضائی ، مدنی
زن را نصف مرد و مرد را مالک زن قرار داده است.
شرکت مردم در انتخابات نه
تنها تغییری در این قوانین قرون وسطائی بوجود نمی آورد بلکه تائیدیست بر ادامه و
تشدید تبعیض، بیعدالتی، فقر، بیکاری، ظلم و ستم. با این حال حاکمیت با راه اندازی
انتخابات نمایشی دو هدف را دنبال می کند.
الف – استفاده ابزاری در داخلی
برای تحکیم قوانین شرعی:
1 – با راه اندازی انتخابات
می خواهد به مردم تلقین کند که این حکومت از آن خودتان است و اگر مشکلی وجود دارد
این از ساختار حکومت نیست بلکه از نحوه انتخاب است که می شود در انتخابات بعدی
جبران کرد.
2 – مردم موظفند با شرکت
در انتخابات از ساختار جمهوری اسلامی که بر اساس قانون اساسی " شرعی" به
تائید اکثریت مردم رسیده و صلاحیت تعیین و معرفی افراد متدین" صالح و شایسته"
برای کاندیداتوری بعهده شورای نگهبان گذاشته شده، دفاع کنند و از میان این کانداهای
اعلام شده به یکی رای دهند.
ب – استفاده ابزاری در
روابط بین المللی :
با راه اندازی انتخابات، رژیم
می خواهد به جامعه جهانی نشان دهد که در حکومت اسلامی دموکراسی وجود دارد و هر چند سال در کشور
انتخابات برگذار و مردم هستند که رئیس جمهور و نمایندگان مجلس را تعیین می
کنند.
بعد از45 سال برای مردم ایران
روشن شده است که در حکومتهای دینی" تئوکراسی" دموکراسی بی معناست. اما
در روابط بین اللمل آنچه که مهم است منافع و ثبات سیاسی کشورهاست. شکل ظاهری
دموکراسی همچون راه اندازی انتخابات فرمایشی تنها ابزاریست برای توجیه افکار عمومی
در کشورهای سرمایه داری غرب و لاغیر.
شرکت یا عدم شرکت مردم در
انتخابات را می توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد.
الف – گروهی که در انتخابات
شرکت نمی کنند:
1 - طبقه کارگر و سایر
زحمتکشان که حقوق اولیه اشان سرکوب و با فقر، فلاکت، بیکاری و گرانی سرسام آور دست و پنجه نرم می
کنند، می دانند نه تنها انتخابات چاره کار نیست بلکه با شرکت در انتخابات، رژیم با
اطمینان بیشتر به راه خود ادامه می دهد.
2 – زنان از نظر شرع"
اسلام" نه تنها با مردان برابر نیستند" تبعیض جنسیتی". جمهوری
اسلامی زنان را رسمن به مالکیت مردان درآورده و از ابتدائی ترین حقوق محرومشان
کرده است. از آنجا که قانون شرع زنان را
گناهکار فطری می شناسد، حجاب اسلامی را نهادینه کرده است.
ب – کسانی که در انتخابات داوطلبانه
و یا اجباری شرکت می کنند:
1 – سران و مدیران حکومتی،
متولیان مراکز مذهبی و باندهای " دلال و رانتخوار" حکومتی که خود را
صاحبان حکومت می دانند و دارای حسابهای بانکی در کشورهای اروپائی و امریکائی هستند
نه تنها در انتخابات شرکت می کنند بلکه از طرف خود کاندیداهائی برای انتخاب به
مردم معرفی می کنند .
2 - نیروهای تشکیلات اداری، بنیادها، نهادها مذهبی و
نظامی و امنیتی رژیم که موجودیتشان با موجودیت و حفظ نظام گره خورده، در انتخابات
فعالانه شرکت می کنند
3 – گروهی هستند که شرکت
یا عدم شرکت آنها در انتخابات بستگی به تواذن قدرت در جامعه دارد. در شرایط فعلی
تواذن قدرت به نفع حکومت است، بنابراین این گروه نیز از شمار شرکت کنندگان هستند.
4 – از آنجا که جمهوری
اسلامی در زندگی خصوصی افراد دخالت و سرکشی می کند. با ایجاد شرایطی همچون هرکس
رای ندهد دشمن اسلام هست ترس را در جامعه تبلیغ می کند که بخودی خود افرادی را به
پای صندوقهای رای می کشاند، یا شراایطی از قبیل ترس از عدم یافتن شغل بخصوص در
قسمت اداری یا جلوگیری از ثبت نام دانشجویان و دانش آموزان و .....
پ – وضعیت انتخابات در خارج
از کشور :
ایرانیان خارج از کشور به
دودسته اصلی تقسیم می شوند.
1 – مهاجران طیف وسیعی از
ایرانیان ساکن خارج از کشور که اقامت دائم یا موقت دارند. در این میان گروهی هستند
که به طور قانونی " کار، سرمایه گذاری و یا ادامه تحصیل به خارح رفته و اقامت
دائم یا موقت دارند. این گروه از آنجا که مشکلی با حکومت جمهوری اسلامی ندارند و در
رابطه عادی با سفارتخانه ها هستند در رای گیریها و بسیاری از مراسم همسو با جمهوری
اسلامی شرکت می کنند. اما مهاجرانی هم هستند که از طریق الحاق خانواده در خارج اقامت
دارند که تعداد قابل توجهی از آنان به ایران رفت و آمد دارند و مشکلی هم با رای
دادن ندارند.
2 – پناهندگان، گروه دیگری
از ایرانیان هستند که دارای اقامت دائم یا موقت هستند که به دوسته تقسیم می شوند :
پناهندگان سیاسی و پناهندگان اجتماعی.
پناهندگان سیاسی که هنوز فعالیتهای آشکار سیاسی و مطبوعاتی می کنند، با رژیم
مرزبندی دارند در هیچکدام از مراسم و انتخاباتی جمهوری اسلامی شرکت نمی کنند.
تعداد قابل توجهی از پناهندگان هم هستند که از فعالیتهای سیاسی دور شدهاند برخی از
آنان هنوز مرزبندی با جمهوری اسلامی را
حفظ کرده اند و در انتخابات شرکت نمی کنند. اما تعداد زیادی از پناهندگان سیاسی که
کلن فعالیت سیاسی را کنار گذاشته و به ایران رفت و آمد دارند و بنابر علائق شخصی و
عاطفی" دیدار دوستان و خانواده" و همچنین امکانات مالی از قبیل"
ارث و سایر تعلقات مالی" به ایران رفت و آمد می کنند بنابراین شرکت آنان در
انتخابات دور از انتظار نیست.
3 - پناهندگان اجتماعی که کیس های " مذهبی ، مدنی و.." دارند اینها عمومن برای زندگی در دنیائی دیگر به خارج رفته اند. نه تنها این گروه مشکلی جدی با جمهوری اسلامی ندارند بلکه برای رژیم هم پذیرفته شده است. بنابراین اکثزیت غریب به اتفاق این گروه، بمحض حل مشکل اقامتشان بی میل نیستند که در مراسم حکومتی و انتخابات شرکت کنند تا مشکلی برای سفر به ایران نداشته باشند.
