معاون قوه قضائیه در مورد عفو زندانیان، اعلام کرد،" بازاداشت شدگان و یا افراد تحت تعقیب چنانچه اظهار ندامت نکنند و تعهد کتبی ندهند عفو نمی شوند." این داستان همیشگی عفو زندانیان سیاسی و معترضین به سیاستهای جور، ستم و غارت اموال عمومی توسط جمهوری اسلامی، بعد از در هر دوره از کشتار و اعدامهای وحشیانه بر اساس" فتوای شرعی" تازگی ندارد. آنچه که تغییر کرده، موقعیت آشفته جمهوری سرمایه داری و آشکار شدن ماهیت ارتجاعی رژیم در افکار عمومی داخلی و بین المللی نسبت به اعدام، شکنجه و اعترافات اجباری است که چهار دهه در مورد زندانیان سیاسی اعمال می شود. اعتصابات و اعتراضات خیابانی کارگران مبارز هفت تپه و حمایت آنان از نمایندگان زندانی شورای کارگران هفت تپه و حامیان طبقه کارگر در دگرگونی این نگرش اجتماعی نقش تعیین کننده ای داشت. حرکت مترقی کارگران هفت تپه و ادامه حمایت آنان از نماینده خود اسماعیل بخشی و سپیده قلیان علیرغم مصاحبه" اعتراف اجباری" آنان، خط بطلانی بر ترفندهای ضد انسانی و قرون وسطائی همچون عفو و اعتراف اجباری زد. کارگران ثابت کردند که دیگر رژیم حمهوری اسلامی نمی تواند با ترفندهای ضد انسانی خللی در مبارزات کارگران و حمایت آنان از رزمندگان طبقه کارگر برای رهائی از ظلم و ستم جمهوری سرمایه داری اسلامی" دلال و رانتخوار" خللی وارد کند. بطوریکه جنبش انقلابی اخیر و رشادتهای جوانان" دختر و پسر" فرهنگ بالنده و نوینی را در جامعه بر علیه اعدام، شکنجه، اعتراف اجباری و عفو مشروط زندانیان جا انداخته و خواستار آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و دستگیر شدگان اخیر هستند. قبل از اینکه به تفاوت نگرش جامعه در گذشته و حال در مورد عفو زندانی و اهداف جمهوری اسلامی از این توطئه بپردازم، نیم نگاهی به پروسه عفو اشاره کنم.
