تابستان 67 با" فتوای خمینی" گورستانها با خون زندانیان سیاسی در هم آمیخت و حاکمان شرع میوه های انقلاب را در گورستانهای خاوران، بدون نام ونشان و در گورهای دسته جمعی در سراسر ایران پراکندند. تابستان امسال مصادف است با سفر ابراهیم رئیسی" رئیس جمهور اسلامی" یکی از جلادان هیات مرگ به سازمان ملل" دول". او با تروریست خواندن قتل عام شدگان زندانیان سیاسی و رها شدگان در سال 67 آتش خشمم را دو چندان کرد. او در مصاحبه چندش آوری با سی-بی-اس گفت:" من آن زمانی که ادعا شده است در جایگاه معاون داستان بودم و امروز هم هر حقوقدانی که کمترین اطلاع را داشته باشد می داند که معاون دادستان چه وظایفی دارد و چه کارهائی انجام می دهد." او براستی به نکته مهمی انگشت گذاشته است که احتیاجی نیست یک حقوقدان اسلامی بدان آگاه باشد. او اقرار می کند که عامل اجرای فتوا بوده که با بیرحمی و شقاوت موظف بود تا اوامر ولی خود" خمینی" را برای تثبیت رژیم بغایت ارتجاعی دلالان سرمایه و رانتخواران به بدون کم و کاست به اجرا درآورد، صدای هرگونه آزادی خواهی و برابری طلبی و عدالت خواهانه اجتماعی را در نطفه خفه و ترس و وحشت از احکام الهی را در جامعه حاکم سازد. ابراهیم رئیسی یکی از اعضای اصلی هیات مرگ خمینی بود و با بیرحمی تمام هزاران زندانی سیاسی را به خاک و خون کشید. او یکی از سه نفر اصلی" هیات مرگ" بود. در هیات مرگ زندان اوین" نیری" از من پرسید:" تو نماز می خوانی یا نه." در جواب گفتم" نه" دوباره پرسید:" پدرت مسلمان بود و نماز می خواند؟" گفتم:" پدرم فوت کرده است." رئیسی پا به میدان گذاشت و پرسید:" آیا پدرت وقتی زنده بود نماز می خواند یا نه؟" گفتم:" من نماز خواندن او را ندیدم." او دوباره پرسید:" بالاخره بگو ببینم نماز خواهی خوند یا نه؟" گفتم :" من جوابی برای این سوال ندارم." بعد از دادگاه دو دقیقه ای، اشراقی دادستان وقتی مرا از اتاق بیرون می کرد، دوبار به هیات مرگ، گفت:" نه حاج آقا نماز خواهد خوند. " و مرا از اتاق بیرون کرد. این نوع سوالات شامل محاکمه هزاران زندانی نیز بود که اعدام محکوم شدند. بنا به ادعای رئیسی نه تروری مطرح بود نه تروریستی وجود داشت، فقط دادگاه تفتیش عقاید بود. حال برمی گردم به نظرات و مشاهدات و شنیده هایم.
