انتخابات ابزاریست برای ادامه حکومت

اینروزا تنور نیم شعله انتخابات بار دیگه راه افتاده که فطیرش خریداری ندارد. آش انتخابات فرمایشی چنان شور شده که حتا صدای لایه ها و باندهای حکومتی هم درآمده است. بهر حال در این چند سال حکومت اسلامی قشر بوروکراتی از میان باندای" دلال و رانتخوار" تشکیل شده که پستهای نمایندگی مجلس و  مدیریت دولتی و نهادهای حکومتی در بین آنها جابجا می شوند و بعد از مدتی رانتخواری و دلالی پست به دیگری واگذار می شود، شیوه ای  که در جمهوری اسلامی نهادینه شده است.  از طرف دیگر جمهوری اسلامی حکومتیست که در آن فتوا و احکام شرع حقوق و اختیارات طبقات، اقشار و افراد را در جامعه تعیین می کند. بر اساس شرع طبقه کارگر را چنان از هم پاشانده  و بی حقوق کرده که قادر نیست ابتدائی ترین حقوق خود را بصورت تشکیلاتی بدست آورد. روابط کار و کارفرما را به روابط برده داری نوین تبدیل کرده و به کارفرمایان این قدرت را داده تا حتا حقوق عقب افتاده اشان  را پرداخت نکنند و از بیمه کردن کارگران خودداری و در صورت اعتراض، نیروهای نظامی و امنیتی در کمک به کارفرمایان و سرکوب کارگران سر از پا نمی شناسند. تبعیض جنسیتی قرون وسطائی در مورد زنان رسمی و از ابتداعی ترین حقوق اجتماعی محروم ساخته است. انتخاب آزادی پوشش و  شغل را از زنان گرفته و در دعاوی قضائی ، مدنی زن را نصف مرد و مرد را مالک زن قرار داده است.

شرکت مردم در انتخابات نه تنها تغییری در این قوانین قرون وسطائی بوجود نمی آورد بلکه تائیدیست بر ادامه و تشدید تبعیض، بیعدالتی، فقر، بیکاری، ظلم و ستم. با این حال حاکمیت با راه اندازی انتخابات نمایشی دو هدف را دنبال می کند.

الف – استفاده ابزاری در داخلی برای تحکیم قوانین شرعی:

1 – با راه اندازی انتخابات می خواهد به مردم تلقین کند که این حکومت از آن خودتان است و اگر مشکلی وجود دارد این از ساختار حکومت نیست بلکه از نحوه انتخاب است که می شود در انتخابات بعدی جبران کرد.   

2 – مردم موظفند با شرکت در انتخابات از ساختار جمهوری اسلامی که بر اساس قانون اساسی " شرعی" به تائید اکثریت مردم رسیده و صلاحیت تعیین و معرفی افراد متدین" صالح و شایسته" برای کاندیداتوری بعهده شورای نگهبان گذاشته شده، دفاع کنند و از میان این کانداهای اعلام شده به یکی رای دهند.  

ب – استفاده ابزاری در روابط بین المللی :

با راه اندازی انتخابات، رژیم می خواهد به جامعه جهانی نشان دهد که در حکومت اسلامی  دموکراسی وجود دارد و هر چند سال در کشور انتخابات برگذار و مردم هستند که رئیس جمهور و نمایندگان مجلس را تعیین می کنند.   

بعد از45 سال برای مردم ایران روشن شده است که در حکومتهای دینی" تئوکراسی" دموکراسی بی معناست. اما در روابط بین اللمل آنچه که مهم است منافع و ثبات سیاسی کشورهاست. شکل ظاهری دموکراسی همچون راه اندازی انتخابات فرمایشی تنها ابزاریست برای توجیه افکار عمومی در کشورهای سرمایه داری غرب و لاغیر.  

شرکت یا عدم شرکت مردم در انتخابات را می توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد.

الف – گروهی که در انتخابات شرکت نمی کنند:

1 - طبقه کارگر و سایر زحمتکشان که حقوق اولیه اشان سرکوب و با فقر، فلاکت،  بیکاری و گرانی سرسام آور دست و پنجه نرم می کنند، می دانند نه تنها انتخابات چاره کار نیست بلکه با شرکت در انتخابات، رژیم با اطمینان بیشتر به راه خود ادامه می دهد.  

2 – زنان از نظر شرع" اسلام" نه تنها با مردان برابر نیستند" تبعیض جنسیتی". جمهوری اسلامی زنان را رسمن به مالکیت مردان درآورده و از ابتدائی ترین حقوق محرومشان کرده است. از آنجا که قانون شرع  زنان را گناهکار فطری می شناسد، حجاب اسلامی را نهادینه کرده است.

ب – کسانی که در انتخابات داوطلبانه و یا اجباری شرکت می کنند:   

1 – سران و مدیران حکومتی، متولیان مراکز مذهبی و باندهای " دلال و رانتخوار" حکومتی که خود را صاحبان حکومت می دانند و دارای حسابهای بانکی در کشورهای اروپائی و امریکائی هستند نه تنها در انتخابات شرکت می کنند بلکه از طرف خود کاندیداهائی برای انتخاب به مردم معرفی می کنند .  

2 -  نیروهای تشکیلات اداری، بنیادها، نهادها مذهبی و نظامی و امنیتی رژیم که موجودیتشان با موجودیت و حفظ نظام گره خورده، در انتخابات فعالانه شرکت می کنند

3 – گروهی هستند که شرکت یا عدم شرکت آنها در انتخابات بستگی به تواذن قدرت در جامعه دارد. در شرایط فعلی تواذن قدرت به نفع حکومت است، بنابراین این گروه نیز از شمار شرکت کنندگان هستند.

4 – از آنجا که جمهوری اسلامی در زندگی خصوصی افراد دخالت و سرکشی می کند. با ایجاد شرایطی همچون هرکس رای ندهد دشمن اسلام هست ترس را در جامعه تبلیغ می کند که بخودی خود افرادی را به پای صندوقهای رای می کشاند، یا شراایطی از قبیل ترس از عدم یافتن شغل بخصوص در قسمت اداری یا جلوگیری از ثبت نام دانشجویان و دانش آموزان و .....

پ – وضعیت انتخابات در خارج از کشور :   

ایرانیان خارج از کشور به دودسته اصلی تقسیم می شوند.

1 – مهاجران طیف وسیعی از ایرانیان ساکن خارج از کشور که اقامت دائم یا موقت دارند. در این میان گروهی هستند که به طور قانونی " کار، سرمایه گذاری و یا ادامه تحصیل به خارح رفته و اقامت دائم یا موقت دارند. این گروه از آنجا که مشکلی با حکومت جمهوری اسلامی ندارند و در رابطه عادی با سفارتخانه ها هستند در رای گیریها و بسیاری از مراسم همسو با جمهوری اسلامی شرکت می کنند. اما مهاجرانی هم هستند که از طریق الحاق خانواده در خارج اقامت دارند که تعداد قابل توجهی از آنان به ایران رفت و آمد دارند و مشکلی هم با رای دادن ندارند. 

2 – پناهندگان، گروه دیگری از ایرانیان هستند که دارای اقامت دائم یا موقت هستند که به دوسته تقسیم می شوند : پناهندگان سیاسی  و پناهندگان اجتماعی. پناهندگان سیاسی که هنوز فعالیتهای آشکار سیاسی و مطبوعاتی می کنند، با رژیم مرزبندی دارند در هیچکدام از مراسم و انتخاباتی جمهوری اسلامی شرکت نمی کنند. تعداد قابل توجهی از پناهندگان هم هستند که از فعالیتهای سیاسی دور شدهاند برخی از آنان هنوز  مرزبندی با جمهوری اسلامی را حفظ کرده اند و در انتخابات شرکت نمی کنند. اما تعداد زیادی از پناهندگان سیاسی که کلن فعالیت سیاسی را کنار گذاشته و به ایران رفت و آمد دارند و بنابر علائق شخصی و عاطفی" دیدار دوستان و خانواده" و همچنین امکانات مالی از قبیل" ارث و سایر تعلقات مالی" به ایران رفت و آمد می کنند بنابراین شرکت آنان در انتخابات دور از انتظار نیست.

3 - پناهندگان اجتماعی که کیس های " مذهبی ، مدنی و.." دارند اینها عمومن برای زندگی در دنیائی دیگر به خارج رفته اند. نه تنها این گروه مشکلی جدی با جمهوری اسلامی ندارند بلکه برای رژیم هم پذیرفته شده است. بنابراین اکثزیت غریب به اتفاق این گروه، بمحض حل مشکل اقامتشان بی میل نیستند که در مراسم حکومتی و انتخابات شرکت کنند تا مشکلی برای سفر به ایران نداشته باشند.

تابستان 67 فریاد می زند، من فراموش نشدنی هستم

تابستان 67 فریاد می زند مبادا مرا فراموش کنید! نمی خواهم، رژیم سرتا پا ظلم و جنایت تابستان دیگری را خونین کند. یادتان باشد، همین دیروز بود که با فتوای ضد بشری خمینی، جمهوری اسلامی" حاکمیت دلالان و رانت خواران خدا در روی زمین" جنایات بسیار هولناکی در زندانهای کشور به راه انداخت که عمق فاجعه اش وجدان آگاه بشری را هنوز هم به لرزه می اندازد. فریاد تابستان 67 با وجود همان حاکمان جنایتکار با همان ایدئولوژی و همان قبله، بی مورد نیست و صد البته باید نگران بود. من که شاهد آن کشتار بی رحمانه و وحشیانه زندانیان سیاسی سال 67  بودم، در شبهای سرد زمستان هم صحنه هایش جلوی چشمان خواب آلودم ظاهر می شود. انسانهای عاشق آزادی و برابری و فداکار را در خواب و بیداری می بینم که روزی سر سفره باهم نشسته و با لذت غذاهایمان را با هم تقسیم می کردیم و امیدوارانه در انتظار آینده ای عاری از ستم، نابرابری و تبعیض و جامعه ای بدون اعدام و شکنجه با هم بحث می کردیم. رئیسی قاتل" رئیس جمهوری اسلامی" را می بینم که از من سوال کرد" پدرت نماز می خواند یانه؟" وقیحانه تر از آنکه وی خواستار جایزه و پادش برای عمل جنایتکارانه اش است. وقتی که سید حسین مرتضوی" زندانبان اوین و گوهردشت" در میدیا ظاهر و به توجیه جنایت علیه بشریت می پردازد، بخود میلرزم و به خود می گویم که با وجود چنین جنایتکارانی نمی شود از نگرانی ها و امکان تکرار تابستان 67 آرام گرفت.

هفده اسفند روز جهانی زن را به مبارزه علیه حملات شیمیائی به مراکز آموزشی دخترانه تبدیل کنیم

از سرکوب تظاهرات خیابانی زنان کارگر نساجی نیویورک" آمریکا" در 8 مارس سال 1857 بر علیه استثمار و بهره کشی مضاعف و برای بهبود شرایط کار، بیش از یک و نیم قرن می گذرد. با وجود گذشت سالها از این واقعه بسیار مهم تاریخی، هنوز جایگاه اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حقوقی زنان در جوامع مختلف مورد تعرض قرارمی گیرد. با این وجود موقعیت زنان در جوامع مختلف تفاوتهای فاحشی دارد. در جهان سرمایه داری بخصوص غرب" نئولیبرالیست" موقعیت زنان با وجود کمرنگ شدن تبعیض جنسیتی، بستگی به  وابستگی طبقاتی آنان است. زن به عنوان کارفرما" سرمایه دار" یا مدیر زنان کارگر را استثمار می کند.  زنانی بعنوان نماینده مجلس با شرکت در تدوین قوانین ضد کارگری و ... در خدمت نظام سرمایه داری نئولیبرالیسم بر علیه منافع زنان کارگر قرار می گیرند، یا به عنوان رئیس مجلس و یا وزیر و.. در جهت منافع انحصارات جنگی همانند مردان از جنگهای غارتگرایانه دفاع و یا پرچمدار تشدید جنگ های ویرانگر می شوند. یا روزی در مقام نماینده زن سازمان ملل برای حفظ اقتدار طالبان"بجای پوشش اسلامی" پیراهن مردانه به سر می کند" و یا سفیر یک کشور اروپائی، برای مراعات" حجاب اسلامی" چادر سر می کند که خواسته یا ناخواسته با سرکوب زنان ایرانی توسط جمهوری اسلامی به بهانه حجاب اسلامی همراهی می کند. بنابراین جایگاه زن در جوامع سرمایه داری کاملن طبقاتی شده و موقعیت او بستگی به جایگاه طبقاتی و نقش او در تحولات اجتماعی جوامع سرمایه داریست. بنابر این در جوامع پیشرفته، رهائی زنان کارگر و زحمتکش تنها در یک مبارزه طبقاتی و  با رهبری طبقه کارگر" زن و مرد" و همراهی سایر زحمتکشان و برقراری آزادی، برابری و سوسیالسم امکان پذیر است.

فتوای شرعی اعدام و عفو مشروط زندانیان دو روی یک سکه اند

معاون قوه قضائیه در مورد عفو زندانیان، اعلام کرد،" بازاداشت شدگان و یا افراد تحت تعقیب چنانچه اظهار ندامت نکنند و تعهد کتبی ندهند عفو نمی شوند." این داستان همیشگی عفو زندانیان سیاسی و معترضین به سیاستهای جور، ستم و غارت اموال عمومی توسط جمهوری اسلامی، بعد از در هر دوره از کشتار و اعدامهای وحشیانه بر اساس" فتوای شرعی" تازگی ندارد. آنچه که تغییر کرده، موقعیت آشفته جمهوری سرمایه داری و آشکار شدن ماهیت ارتجاعی رژیم در افکار عمومی داخلی و بین المللی نسبت به اعدام، شکنجه و اعترافات اجباری است که چهار دهه در مورد زندانیان سیاسی اعمال می شود. اعتصابات و اعتراضات خیابانی کارگران مبارز هفت تپه و حمایت آنان از نمایندگان زندانی شورای کارگران هفت تپه و حامیان طبقه کارگر در دگرگونی این نگرش اجتماعی نقش تعیین کننده ای داشت. حرکت مترقی کارگران هفت تپه و ادامه حمایت آنان از نماینده خود اسماعیل بخشی و سپیده قلیان علیرغم مصاحبه" اعتراف اجباری" آنان، خط بطلانی بر ترفندهای ضد انسانی و قرون وسطائی همچون عفو و اعتراف اجباری زد. کارگران ثابت کردند که دیگر رژیم حمهوری اسلامی نمی تواند با ترفندهای ضد انسانی خللی در مبارزات کارگران و حمایت آنان از رزمندگان طبقه کارگر برای رهائی از ظلم و ستم جمهوری سرمایه داری اسلامی" دلال و رانتخوار" خللی وارد کند. بطوریکه جنبش انقلابی اخیر و رشادتهای جوانان" دختر و پسر" فرهنگ بالنده و نوینی را در جامعه بر علیه اعدام، شکنجه، اعتراف اجباری و عفو مشروط زندانیان جا انداخته و خواستار آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و دستگیر شدگان اخیر هستند.  قبل از اینکه به تفاوت نگرش جامعه در گذشته و حال در مورد عفو زندانی و اهداف جمهوری اسلامی از این توطئه بپردازم، نیم نگاهی به پروسه عفو اشاره کنم.  

اعتراف اجباری" زیر شکنجه" مبنای قضاوت در سیستم قضائی جمهوری اسلامی

دم دمای انقلاب بهمن 1357 بود. پدرم گفت:" مواظب آخوندها باشید. آنها بسیار حیله گر و بی رحمند و اگر به قدرت برسند اولین کسانی که قربانی خواهند شد شماها هستید و بعد دمار از روزگار مردم در می آورد."  در جواب،گفتم:" زمان تغییر کرده و گول زدن مردم در این شرایط بسیار مشکل است." او در جواب گفت:" شماها ناپخته هستید و تاریخ را بدقت نخوانده و قوانین و احکام اسلام را نمی شناسید. آنها بدون حکومت اسلامی  فتوا صادر کردند و افراد آگاه را از میان برداشتند تا چه رسد به وقتی که حکومت در دست آنها باشد. همین خمینی را یک شبه به ماه بردند و دارند از خمینی بت میسازند، در صورتیکه گذشته خمینی و اطرافیانش بسیار روشن و از دشمنان شماره یک کارگران، کشاورزان و زنان هستند." زمانی از زمامداری خمینی نگذشته بود که با صدور فتواهای کتبی و شفاهی" ارتداد و محاربه و..." به قتل و عام مخالفین، روشنفکران، آزادیخواهان و برابری طلبان بنام تجزیه طلب، کفار، منافق و محارب پرداختند. جمهوری اسلامی چنان ترس، وحشت و خرافات را در جامعه حاکم کرد که مردم مدتها جرات اعتراض به کشتار وحشیانه فرزندانشان پیدا نکردند.

پروسه شکست" ایدئولوژیک" جمهوری اسلامی شروع شد

بعد از راه اندازی حمام خون بخاطر یک تار موی زن، گشت ارشاد اسلامی یکی از اهرمهای اجرائی اصل هشت قانون اساسی جمهوری اسلامی بنا به گفته منتظری" دادستان کل جمهوری اسلامی" تعطیل شد. او روز یکشنبه 13 آذر با اعلام تعطیلی گشت ارشاد، گفت:" گشت ارشاد ربطی به قوه قضائیه ندارد و از همان جائی که در گذشته تاسیس شد، از همان جا نیز تعطیل گردید. البته قوه قضائیه نظارتهای خود را به بر کنشهای رفتاری در سطح جامعه ادامه می دهد." اقرار وی به روشنی نشان می دهد که جمهوری اسلامی از اجرای قوانین ارتجاعی قرون وسطائی درج شده در قانون اساسی جمهوری اسلامی عاجز شده و در مقابل اعتراضات عمومی بخصوص زنان مجبور به عقب نشینی و جمع آوری گشت ارشاد اسلامی شده است که نشان از عدم توانائی اعمال سیاست حجاب اسلامی و تبعیض جنسیتی در معابر عمومی می باشد. سوال اینست که جمهوری اسلامی تا کجا عقب نشینی خواهد کرد. آیا رژیم از اصل هشت قانون اساسی که با ایدئولوژی اسلامی آن گره خورده، چشم پوشی خواهد کرد؟ و یا به اشکال مختلف در اجرای آن اصرار خواهد کرد؟

زنان ایران خواهان آزادی, برابری و لغو" تبعیض جنسیتی" هستند

توضیح: مقاله حاضر را به هلندی نوشته بودم و هدف از آن اطلاع رسانی از وضعیت زنان و بی حقوقی آنان در چمهوری اسلامی بودکه با استقبال خوبی برخوردار شد. بنابراین لازم 

دانستم به فارسی هم مقاله را انتشار دهم. خ 

جمهوری اسلامی با حاکم کردن قوانین قرون وسطائی"اسلامی" ابتداعی ترین حقوق انسانی زنان را سرکوب و جامعه زنان را کاملن دوقطبی کرده است. زنان اقلیتی از خانواده های" مافیا، رانتخوار" حکومتی و مدیران غارتگر" اسلامی" در چهار دهه اخیر به ثروتهای افسانه ای دست یافته و در کاخها و ویلاهای بسیار مجلل در بهترین مناطق شهرها، بویژه در شمال تهران زندگی می کنند. این گروه عمومن، تابعیت دوگانه یکی از کشورهای سرمایه داری غرب را دارند و فرزندانشان نیز دریکی از کشورهای غربی اقامت دائم دارند. اکثریت مطلق زنان، شامل خانواده های کارگران، کشاورزان، معلمان و سایر اقشار زحمتکش، تحت فشار هزینه های سرسام آور زندگی، مسکن و بیکاری و بعلاوه زیر تبعیض جنسیتی بسر می برند. هزاران کودک فقیر، طعمه ای بسیار آسان، برای باندهای مافیائی جنایتکار درآمده اند. آنها"کودکان کار" نمی توانند به مدرسه بروند، چون پولی برای مدرسه رفتن ندارند و مجبورند، کار کنند. افراد بی سرپناه به قبرها پناه می برند. بسیاری از زنان فقیر برای مراقبت و پرکردن شکم بچه هایشان، مجبور به تن فروشی می شوند.